The Dog's Bollocks
“London Bridge is falling down, falling down, falling down.” Dat zong ik tien jaar terug totdat mijn reisgenoot mij van de brug in kwestie af wilde gooien. Uit medelijden hield ik vermoedelijk met moeite tien seconden mijn mond, om vervolgens mijn gezang voort te zetten. Het ergste was waarschijnlijk dat ik het niet bij één kinderliedje hield; dankzij Korns Shoots And Ladders werkte ik een hele rij kinderliedjes af. Ergens voel ik me nog altijd schuldig.
Een paar dagen terug was ik weer in Londen. Dit keer probeerde ik Shoots And Ladders compleet te negeren. Niet gelukt. Zelfs niet toen ik de dag startte met het aanschouwen van een geheel andere brug (zie foto). Eigen schuld, dikke bult. Ik wilde de Tube inruilen voor Barclays fietsen. Eveneens niet gelukt. Ik trachtte op de juiste momenten binnen te zijn voor de regen en minstens één hoofdstuk te lezen in The Reading Room van het British Museum. Ook niet gelukt, ondanks de mooie combi. Plannen in shambles. Maar: I didn’t get my knickers in a twist.
Tien jaar terug liep ik met open mond door Londen. Het was immers de plek waar Bridget Jones’ Diary zich afspeelde. Waar de MTV Europe studio’s waren. En waar ik mijn Britse accent kon oefenen tijdens het bestellen van een pint in een pub. Alles was spannend en leuk. Vooral Harrods vond ik geweldig glamoureus. Vol trots kocht ik daar destijds een boekje op de boekenafdeling. Tien jaar later bleek de glorie van die boekenafdeling vergelijkbaar met die van een gemiddelde V&D. Harrods bleek nu vooral tacky en overprized. Ook de neonreclames van Piccadilly Circus deden mijn hart niet meer sneller kloppen. En het prachtige, groene en met eekhoorntjes overladen Hyde Park bleek inmiddels een saai, braakliggend veld te zijn met welgeteld één eekhoorn.
Londen was tien jaar terug een droomstad voor mij. Ik was jonger, blonder en tijdens dat bezoek jarig. De zon scheen, de armen waren bloot en er hingen groene bladeren aan de bomen. Bij dit bezoek was ik tien jaar ouder, grauwer en nog lang niet jarig. Ik droeg drie lagen kleding en een sjaal die mijn nek in enkele dagen minstens twee centimeter heeft opgerekt. De gure wind had maanden eerder de bomen al leeg gewaaid en zorgde nu vooral voor een druipende rode neus.
Nu kwam ik niet meer voor neonreclames, stadsparken of sjieke warenhuizen. Ik verruilde het naar Dettol-stinkende hostel van tien jaar eerder voor een kamer boven een echte Britse pub. Historische gebouwen als St. Pauls Cathedral en de Houses of Parliament werden ingewisseld voor contemporaine musea als de Saatchi Gallery en Tate Modern. Slenteren door Hyde Park werd wandelen door Notting Hill. En het Natural History Museum werd dé attractie in plaats van het wisselen van de wacht bij Buckingham Palace; bij de dinosauriërtentoonstelling waan je je immers makkelijk in Jurassic Parc. Beat that, Bridget Jones!
Londen blijft voor mij een bepaalde magie behouden. Ondanks het typisch Britse weer, de gesloten Reading Room en de vergeten creditcardcode voor de fietshuur. Het zijn namelijk de geschiedenis en de schoonheid van het oude Londen die mij blijven boeien. Het zijn die statige architectuur, kronkelende straten, stadse levendigheid en overdaad aan kunst en cultuur die mijn zinnen blijven prikkelen. Daar veranderen verloren droombeelden, mislukte plannen en zelfs een irritante melodie in mijn hoofd helemaal niets aan.
