Stoorzender #1
Je hebt van die mensen die lezen en schrijven alsof hun bril niet de juiste sterkte heeft. Of waarvan de lenzen te goedkoop zijn gekocht. Ze zweven met hun hoofd op 5cm afstand boven het papier. Al schrijvend letten ze op dat hun pen of potlood niet stiekem in hun oog of oor steekt. En dat hun neus niet voor de te lezen of te schrijven woorden steekt. Die mensen irriteren mij. In hun gedrongen Gargamel-houding hangen ze boven hun kladblok, krant of boek, te doen alsof ze ernstig en serieus bezig zijn. Terwijl ze, naar mijn idee, vooral bezig zijn hun eigen uitgeblazen adem opnieuw in te ademen. Hoeveel verse lucht laat je immers toe als je neus praktisch het papier raakt? Daar zullen de hersenen vast niet beter van presteren.
Het zou mij niet moeten raken of moeten interesseren. Maar ik kan het niet laten. Dit soort zaken zoek ik op. Dingen die mij irriteren, boeien mij mateloos. Ik krijg er een soort negatieve energie van, waar ik kennelijk op teer (is mijn voorlopige conclusie). Ook terwijl ik dit schrijf, kan ik niet stoppen met naast mij kijken. Daar zit namelijk een jongen in deze gedrongen houding, met zijn hoofd op 5cm afstand van zijn papier. En, nog erger, hij gebruikt 6 verschillende schrijfwaren: 5 markeerstiften (roze, geel, blauw, groen en oranje) en een gewone balpen. Elke 7 tot 17 seconden wisselt hij van stift of pen en neemt opnieuw zijn gedrongen houding aan, terwijl hij non-stop wiebelt met zijn voet (waaraan ook nog een lelijke, saaie, vormloze, bruine schoen zit), waardoor ik de stof van zijn broek hoor schuren.
Al die zaken irriteren mij. Waarom heb je 6 verschillende schrijfwaren nodig? Misschien ben ik een slechte student (sommige professoren zullen dat vast beamen), maar ik heb altijd genoeg aan één markeerstift. En waarom dat gewiebel? Ga een eindje rennen als je teveel energie hebt. Maar bovenal: waarom kan je niet rechtop lezen en schrijven?
Ergens hoop ik altijd dat mijn gestaar vruchten afwerpt. Al weet ik maar al te goed dat het niet werkt. Ook nu niet. De jongen naast mij zit namelijk zenuwachtiger dan eerst te wiebelen en begint nu zelfs te sms’en op 3cm afstand van zijn hoofd. Kennelijk heeft hij mijn gefronste wenkbrauwen en vuurspuwende ogen gespot en probeert hij al trillend te verdwijnen in zijn krakende toetsenbord. Dus misschien moet ik eens ophouden met mentale verwijsbriefjes schrijven voor de opticien en de chiropractor (zo ergonomisch kan de Gargamel-houding niet zijn) en me eens focussen op wat ik eigenlijk aan het doen was: studeren. Bovendien maak ik mezelf nu ook niet populair. Starende mensen zijn immers nog altijd stoorzender #1.