Oh You God*
Eén van mijn favoriete concertherinneringen is van een optreden in Paradiso. Ik stond op het balkon, rechts naast het podium, mee te blèren en mee te deinen. Gelukzalig leunde ik enkele tientallen seconden achterover met een grote grijns. Mijn buurman deed exact hetzelfde, op exact hetzelfde moment. Onze blikken kruisten elkaar. Hij riep me met een gelukzalige glimlach toe ‘Goed hè?’. Ik knikte, en we deinden en blèrden gelukzalig verder. Het was één van die zeldzame momenten waarbij je op dat moment bewust bent van je geluk. Ik was ultiem gelukkig. En mijn buurman ook.
Afgelopen zaterdag had ik wederom een bewust moment van ultiem geluk. Ik zat op de stoelen van de Ancienne Belgique, recht tegenover het podium, mee te blèren en mee te deinen. Gelukzalig leunde ik enkele tientallen seconden tegen de leuning van mijn stoel. Ik keek dit keer ook naar links, naar mijn buurman. Deze buurman gaf geen commentaar. Hij zat met zijn ogen gesloten, zijn handen op zijn schoot gevouwen en met een Buddha-achtige glimlach zichtbaar zachtjes mee te zingen. Plots drong het tot me door: ik ben nu, op dit moment, ultiem gelukkig. Net als hij.
Dat is wat een subliem optreden met me doet: ik word overmeesterd door schoonheid. Zodanig dat ikzelf, met al mijn gedachtekronkels en eeuwig gezeur, compleet wegval. Op naar de vergetelheid. Het enige dat overblijft, is die gelukzalige, Buddha-achtige warmte in mijn lijf. En achteraf flink wat kramp in de kaken.
Ik ben best kritisch: niet elke band of artiest kan mij mijzelf doen vergeten. Dertig kilo aan runderlappen op het lijf van Lady Gaga brengen mij niet in die tijdelijke extase. Al zou ze de lappen smakelijk marineren. Er is een bijna goddelijke band of artiest voor nodig, met de juiste intensiteit, overgave, meesterwerken en begaafdheid. Zo’n band is dEUS.
Bewijs? Luister naar perfect opgebouwde nummers als Nothing Really Ends, Instant Street of het bijna 18 jaar oude Hotellounge (Be The Death Of Me). Dein mee op The Architect, Fell Off The Floor, Man of If You Don’t Get What You Want. Of laat je bezweren door Bad Timing, Nine Threads of Smokers Reflect. Zo. Negen voorbeelden van bloedmooie en bloedstollende nummers, allen van de handen van de heren van dEUS (in wisselende bezetting), met hier en daar een slecht Engels accent (wat bijdraagt aan de charme) en een blazertje (blaasinstrument, wel te lezen).
dEUS wisten mij en mijn buurmannen dan ook zodanig te bekoren in Paradiso én in de Ancienne Belgique. Eén verschil: in Amsterdam was het optreden van A tot Z één brok gelukzaligheid. In Brussel was zanger Tom Barman tot aan de eerste toegift niet bijster goed bij stem. Na – vermoedelijk - wat gehoest en gegorgel backstage opende hij daarna gelukkig alsnog die deur naar de vergetelheid. Wat later, maar toch: bliss. Daarom dit uitbundige dankwoord. En de nodige links voor degenen die nog nooit of niet genoeg van dEUS hebben gehoord.
* Ja. Zonder R.
Foto: © Lander Vanhoof voor www.musicinframe.be
