Bloed, zweet en… ja, zo’n jankerd ben ik niet
Eind deze week is het zover. Op zondag 6 maart 2011 is hij daar echt: #7dimag, een briljant magazine over het duurzaam inzetten van sociale overwaarde (lees: slimme mensen die zonder geldlust en voor langere tijd meedenken en –werken aan een betere wereld). En ik heb meegedacht, meegewerkt, meegeschreven én de eindredactie op me genomen.
Aanleiding voor #7dimag is natuurlijk 7 Days of Inspiration. Dit initiatief wil een week lang, vanaf 28 februari tot en met zondag 6 maart, Nederland upgraden. Op diverse manieren. Van handoplegging tot een droom-cao in elkaar knutselen. De aanpakken zijn verschillend, maar het doel is hetzelfde: bouwen aan een beter Nederland.
#7dimag bouwt daaraan mee. Het magazine staat vol verhalen over hoe je Nederland kunt upgraden. Bijvoorbeeld door een compassieloket in elkaar te knutselen. Of hoe je de jeugdzorg 2.0 maakt. Daarnaast biedt het magazine voldoende food for thought. Lees bijvoorbeeld de interviews met de drie visionairs (eentje is van mijn hand) en de grote bedenker Martijn Aslander. En we hebben zelfs opgenomen hoe je je kliekjes wegwerkt.
Het idee voor #7dimag kwam niet van mij. Nee. Had wel gekund. Ik ben immers bladenmaker en ben er zelfs op afgestudeerd. Maar ik had nog niet van 7di gehoord, totdat ik een mail met een bijzondere vraag kreeg van grafisch ontwerper Birgitta van Langeveld. Zij én social entrepreneur Petra Kroon bedachten, los van elkaar, een magazine in het kader van 7di. Ze gooiden het idee op Twitter, vonden elkaar en het was slechts een kwestie van uren (schat ik zo in), voordat ik dat mailtje van Birgit kreeg. Of ik mee wilde werken aan een magazine. Niet slechts schrijven. Maar meedenken vanaf het eerste uur. Ja, tuurlijk!
En zo geschiedde… Nou ja, na een rommelige eerste brainstorm in Den Haag volgden meer geordende Skypesessies en talloze mails over en weer. Voor we het wisten hadden we opeens een bladinhoud voor ons liggen, met daaraan gekoppeld een lijst mensen die allemaal gratis en voor niets hun kunsten wilden vertonen: tekstschrijvers, fotografen, illustratoren en zelfs een foodstylist. Met Birgit als vormgever, Petra als hoofdredacteur, Jenny Huttinga als communicatiespecialist en ikzelf als eindredacteur. Grootste struikelblok was de uitgave zelf: hoe krijgen we een drukker, een papierboer én een binder zo gek om dit allemaal kosteloos in een oplage van 5.000 exemplaren te maken? Ik heb nog steeds geen idee hoe Birgit ze zover heeft gekregen. Maar eeuwige hulde. Zo zie je maar weer dat een grafisch ontwerper meer kan dan plaatjes schuiven.
Op 6 maart mag ik ‘m dan eindelijk in mijn handen houden. Het gedrukte exemplaar van #7dimag. Het resultaat van maandenlang denken, mailen en praten. Oh en natuurlijk werken. Tot in de late uurtjes, naast de betaalde werkzaamheden. Researchen, interviewen, schrijven, schrappen, herschrijven en discussiëren. Want een mooi blad maken, dat gaat niet over rozen. Daar gaat je bloed sneller van stromen, je stuurt soms ook bezwete mailtjes en weet zelfs vlekken in andermans nek te creëren (sorry, Petra). Maar het resultaat mag er zijn. Echt. Ga op 6 maart naar het eindfeest van 7di in Utrecht en lees ‘m zelf. Doen! Doen! Doen!
