Ode aan En

Geen woord in mijn vocabulaire schrijft lekkerder dan het woord ‘en’. Vind ik. Helder. Duidelijk. Lekker makkelijk. Lekker kort. En is echter nog veel meer. En vult mij aan als ik nog meer wil, of even zoek naar de juiste woorden.

En is altijd in mijn gedachten, teksten en bij mijn interviews: “En hoe... ?” “En waarom... ?” "En... ?" En is er altijd. Op En kan ik vertrouwen. Loopt het even niet lekker? En helpt me uit de brand. En legt verbanden en geeft soms grenzen aan. En is mijn redder in nood, mijn baken op zee. En het pindarotsje in de branding. En soms ga ik te ver in mijn verering van op zich vrij logische zaken. En dus…

Vul ik mijn ode aan met een weetje van de dag: En bestaat nu zo’n 775 jaar. Daarvoor was En nog Enda, Ande en Ende. En waarschijnlijk was En helemaal niet de koppelaar zoals we hem nu kennen. En’s Latijnse voorouder is immers Ante. En dat betekent tegen. En hoe dat ooit alsmede werd? Dat weet alleen En.