Cactusperikelen
“Ze heeft de stage presence van een drachtige koe.” Al drie dagen dreunt deze zin door mijn hoofd. Hij moest eruit. Hij zat me dwars. Bij deze. Hij is eruit. Eindelijk.
De drachtige koe in kwestie is Amber Webber, zangeres en tamboerijnschudder bij Black Mountain. Deze psychedelische rockband uit Canada speelde halverwege juli op het Cactus Festival in Brugge. “Overweldigende geluiden met een zwaar bezwerende zang”, schrijft de festivalorganisatie na afloop. Ik zeg: lulkoek.
Bezwerend lijkt mij een hypnoseachtig gevoel. Als in: je wordt meegetrokken, opgezogen in wat er speelt, overgenomen, losgetrokken van de dagelijkse realiteit. Of je auto fout geparkeerd staat, je blaas vol is en of je niet meer kan lopen van de blaren… dat maakt dan allemaal niet meer uit. Jij bestaat in feite niet meer. Je bent één met de muziek.
Denk aan een Janis Joplin. Die ondanks, of juist dankzij haar druggebruik, leefde in de muziek. De muziek bezat haar lichaam, haar geest, haar alles. En ze gaf haar alles. Je keek, voelde en beleefde haar rauwe emotie. Kijk, dat is naar mijn mening een muzikale bezwering.
Black Mountain kijken, en vooral Amber Webber, is echter als het kijken naar een dame in een witte legging met daaronder een zwarte string en cottage cheese. Je wilt niet kijken, maar toch kan je je ogen er niet vanaf houden. De drachtige koe boeit als een verkeersongeluk. Amber staat op Cactus erbij alsof ze al de hele dag boodschappen heeft staan inpakken bij de kassa van de C1000. Iemand heeft haar een tamboerijn in de hand gestoken, op het podium gezet en gezegd “blijf daar maar even staan”. En dat deed ze. Emotieloos. Ze brult wat, schudt wat met de tamboerijn, maar vertoont verder geen enkele interesse. Niet in het publiek, haar band, of in de muziek. Standje zoutzak, gehuld in een niet al te flatteus hemdje.
Jammer. Want Black Mountain kan in potentie best een goede festivalband zijn. En Amber heeft een goede, bijpassende rauwe stem. Leuk om naar te luisteren, als je bent blijven hangen in de jaren ’60 & ’70. Maar niet als je voor de bezwerende concertervaring gaat.
Tegen koeien heb ik overigens niets. Bij Tappan Communicatie werkte ik zelfs mee aan een campagne met een koe met een duikbril.
